- Nie, mamo. To bardzo trudna...

Nowy Orlean, Luizjana, 1984
- Sama widzisz - Liz pokiwała głową. - Trzeba odwagi, żeby gwizdać na to, co myślą inni.
Stanął tuż za nią. Wyjęła małą z łóżeczka i otarła łezki z buzi dziewczynki. Bryce patrzył z rozczuleniem, jak kołysała jego dziecko w ramionach. Gdy na niego spojrzała, zrozumiał, że miała czas, by ochłonąć. Za wcześnie wypuścił ją z objęć. Wiedział, że powinien poczekać, lecz teraz nie stać go było na cierpliwość.
- Tak, kochała mnie - przytaknęła Hope z odrazą w głosie. - I ja ją kochałam. Ale to przez nią cierpiałam, to ona skazała mnie na to ohydne, nędzne życie. Chciałam uciec. Zapomnieć. Stać się kimś innym. Niczego bardziej nie pragnęłam. - Spojrzała błagalnie na córkę. - I gdy nadarzyła się sposobność, uciekłam. - Westchnęła głęboko. - Spróbuj mnie zrozumieć. Spróbuj mi... wybaczyć, Glorio. Nie mam już sił.
Tęsknię za tobą.
Terier siedział na łóżku i obserwował ją z zaciekawieniem. Nie mogła go zabrać, ale
Hope stanęła naprzeciwko córki i spojrzała jej prosto w oczy.
- To dziwne, bo była tutaj chwilę temu. Okropnie się czuła. Kiedy weszłam, siedziała skulona na podłodze. – Liz zniżyła głos do konfidencjonalnego szeptu. - Miała straszne bóle.
- Jestem genialny.
łokciu, tylko posmarował chleb masłem i rozparł się na krześle, patrząc na nią takim samym
- Ludzie myślą, że jestem odważna. Mówią: „Gloria St. Germaine nie boi się niczego”. I bardzo dobrze. Niech mnie tak widzą. Gdyby się do mnie zbliżyli, dowiedzieliby się, jaka jestem naprawdę.
odgarnął jej włosy z czoła. - Ja też.
- Pora na mnie. Wiesz, jak Milton się wścieka, kiedy przychodzę spóźniona.
Podniosła się niepewnie, podeszła do toaletki, usiadła przed lustrem i spojrzała w swoje odbicie. Tak, Bestia odeszła.

– Nie. Dzwoniłam do Petrocelli, ale nie odbiera. – Riva Martinez uśmiechnęła się do
słuchasz? Powiedziałem już wszystko, co wiem. Jest tu, na taśmie.
nad głowę, wyprostowana jak baletnica. Po chwili skoczyła, drobna postać mknąca w dół.
do Bentza.
– Być może.
Bentz nalał sobie kawy, wypuścił psa na dwór. Hairy S z zapałem obwąchiwał werandę.
Przeszedł przez ulicę w niedozwolonym miejscu. Poczuł słony zapach oceanu i zaraz
– Oby wytrzymało.
– I bzyka się z nim, mówię wam. – Ściszył głos: – Niektóre kobiety kręcą te świry,
nic. Usiłował nadać jakiś sens wydarzeniom tego popołudnia. Na darmo.
– Bzdura – stwierdził, obrzucając las groźnym spojrzeniem. Ani śladu Jennifer.
– Nie. Facet był w rozsypce, ale to nie jego wina, w każdym razie nie tylko jego, że
Samolot się zatrzymał.
Odbudował dom, jak wielu innych. Plany remontu zakładały jak największą wierność
Zagwizdał na psa, wszedł do domu, wziął prysznic, ogolił się, zerknął na atlas i obiecał