Meksyku tylko turyści byli punktualni, miejscowi uważali to za

- Na spotkanie z klientem. Założył marynarkę. Felicity nawet nie podniosła głowy znad gazety, tylko zagryzła w zamyśleniu dolną wargę. Angela wychyliła się do przodu, nagle zainteresowana. - Ile lat ma ten klient? Co to za pytanie? - Cholera, nie wiem. - Derrick poklepał się po kieszeni marynarki, chcąc się upewnić, czy ma papierosy. - A jakiej jest płci? - Słucham? - Derrick dostrzegł błysk w oczach córki. Tak bardzo przypominała mu Angie... - Twój klient jest mężczyzną czy kobietą? - Do niedawna Oscar Leonetti był na pewno mężczyzną. Nie sądzę, żeby zrobił sobie operację zmiany płci. - A gdzie to spotkanie? - spytała niewinnie. Felicity podniosła głowę znad gazety i spojrzała na męża. Derrick myślał, że zapadnie się pod ziemię od podejrzliwego spojrzenia córki. - W Portland. W Heritage Club. - Złapię cię tam w razie czego? - spytała Felicity, a Derrick pokiwał głową. Członkowie i obsługa Heritage Club zawsze go kryli. Jak zresztą każdego. Jeżeli ktoś z rodziny był na tyle odważny, żeby tam do niego dzwonić, pracownicy klubu dawali mu znać przez telefon komórkowy i wracał do żony w ciągu piętnastu minut. Nigdy niczego nie podejrzewała. - Czy dla Heritage Club pracuje Lorna? - spytała Angela. Felicity pobladła. Derrickowi zamarło serce. Tylko bez paniki. - Nie wiem. Może jest kelnerką, albo hostessą. Często się zmieniają. - Skąd, do diabła, Angela dowiedziała się o Lornie? Zbieg okoliczności? Raczej nie. O ile można wierzyć wrednemu błyskowi w oczach córki. - Ach. Pomyślałam, że może chciałbyś się z nią zobaczyć, bo dzwoniła dzisiaj. Powiedziała, że ma dla ciebie paczkę. - Przesyłkę? - Derrick starał się szybko myśleć. Lorna była zdesperowana i nie miała żadnych oporów. Szczytem głupoty i nierozwagi było dzwonić do niego do domu. - Chyba zdjęcia. - Angela uśmiechnęła się do ojca i odgarnęła włosy z oczu. Wiedziała, co robi, i przyprawiała go tym o mdłości. Jego córka jakimś cudem dowiedziała się o jego tajemnicach. - A niech mnie. - Felicity zamknęła oczy i potrząsnęła głową. Derrick wpadł w panikę. Ona też wiedziała. - Nie mogę uwierzyć, że też nikt na to nie wpadł! - Na co? - Na ładnej młodej twarzy Angeli malowała się rozkosz. - Na nic. - Felicity z gazetą w ręku wstała i skierowała się do gabinetu. - Powinieneś to chyba zobaczyć - powiedziała ściszonym głosem. Derrick nie miał wyboru - musiał iść za nią. To był problem ich małżeństwa. Felicity upierała się, żeby ciągnęli to przedstawienie. Zawsze nim dyrygowała i dyktowała, co ma robić. Twierdziła, że jest bezmózgowcem. Zmuszała, żeby chodził na nudne przyjęcia. Zapraszała przyjaciół ich rodziców na obiady i wiodła z nimi polityczne dyskusje, których nie znosił. Czuł się tak, jakby miał w nosie koło, do którego był przyczepiony łańcuch, za który ciągała go Felicity. Pomyślał o Lornie i jej wielkich, miękkich cyckach. Teraz na niego nie działały. Dotarło do niego, że od miesięcy go zwodziła, podsyłając swoją córkę jako przynętę, żeby potem nagrać wszystko na wideo. A on się na to nabrał. Felicity zamknęła drzwi. Derrick czekał, kiedy wybuchnie bomba. Może i dobrze. Czas przestać się chować i kłamać. - Chase to nie Chase - wyszeptała z błyskiem w oku. - Co? - O czym ona mówi? Znowu miał wrażenie, że serce wyskoczy mu z piersi. Nerwowo potarł kciukiem palec wskazujący. - Wiedziałam, że coś jest nie tak - powiedziała do siebie, jakby coś knuła. Lekko zmrużyła oczy. - Dobrze mi się wydawało, wtedy, na tym cholernym wywiadzie. Cassidy wyglądała, jakby zobaczyła ducha, a Chase... nie był sobą. Chase nie żyje. Na pewno. - Hej, chwileczkę - Derrick nie nadążał za jej tokiem myślenia, ale poczuł ulgę, że tym razem nie chodziło o jego mały brudny sekret. - Mówisz niejasno. Co masz na myśli, mówiąc, że Chase to nie Chase? - Nie mogę uwierzyć, że jesteś tak ciemny. - Podsunęła mu gazetę pod nos. - Sam zobacz. Brig McKenzie mógł się ukrywać pod nazwiskiem Marshalla Baldwina, ale teraz zasłania się innym. Ten bydlak podszywa się pod swojego brata. Zaczynał rozumieć. - Myślisz, że Chase to w rzeczywistości Brig? - Boże, ona naprawdę zwariowała. - Tak! Tak! Spójrz tylko. - Pomachała mu gazetą przed nosem. - Siedziałam! - Na jej ustach pojawił się blady uśmiech. - Dobrze by było to sprawdzić.
zemdliło, a żołądek skurczył mu się do rozmiarów pięści. Oczywiście
pogodny uśmiech zniknął z twarzy szefowej Poszukiwaczy Martwiła
- Coś się tak uwziął na tego True?! Co on ci zrobił? Mówię ci,
brutalnie szarpnęła głowę do tyłu, druga ręka napastnika, twarda
przygwożdżona do ziemi, niezdolna do jakiejkolwiek obrony.
an43
się zabunkrował. Złe wieści: Diaz nigdy się nie poddawał i
należy obsłużyć bez kolejki. Dobrze, że przynajmniej zostawił kaburę
podniecenia. Używali kiedyś kondomów, na samym początku
słynny Diaz; teraz wiedział już, skąd brała się jego cokolwiek
zrobiłaś wielokrotnie więcej, niż ja kiedykolwiek próbowałem. Jak
się Diaz i że ktoś chciał go wrobić. Potem Diaz dowiedział się o
sięgając zachłannie do dżinsów Diaza, niecierpliwie walcząc z

ZmruŜyła oczy.
Zanim Alli zdołała otworzyć usta, pani Sanders powiedziała:

chcę spędzić życie. Nie z nianią, lecz z żoną.
- Ostrzegłam Lysandra przed podstępnymi sztuczkami panny Stoneham - ciągnęła Oriana, gdy tylko znalazły się wystarczająco daleko od reszty towarzystwa. - Będzie miał na nią baczne oko, proszę zapamiętać moje słowa.
Wkrótce powinna wrócić do miasta, do klimatyzowanego gabinetu w St. Charles. Odbyła już kilka rozmów z Jonathanem Michaelsem i ich prawnicy przygotowywali właśnie szczegółowe umowy.
gdy poszła zajrzeć do dzieci po ich poobiedniej drzemce, zamiast
napadli na nią bandyci i zadali jej śmiertelny cios noŜem.
- Nigdy się nie dowiedział, że stracił twoją miłość - potwierdził
nie chciał się z nikim wiązać. Nie powinien był dopuścić do tego, co się stało. Alli,
pokoju Eriki. Ku jego zdziwieniu światło przy kołysce paliło się w sypialni
Odwrócił się w jej stronę. Było na tyle ciemno, że nie widziała
jej o tym zapomnieć. Wspomnienia wciąż były zbyt bolesne.
Wcale!
- Ale jego lordowska mość...